بنابراین، برای درک چند و چون ازدواج فامیلی
در ایران و نیز چرایی ازدیاد آن، باید به مداقه در عرصه روابط اجتماعی
موجود در کشور و ملاحظات اجتماعی مربوط به آن، بهعنوان بستر شکل دهنده و
به ابعاد و ویژگیهای فرهنگی که به آن معنا میبخشند، بپردازیم.
به
طورکلی الگوهای مختلفی در نحوه گزینش همسر در جوامع گوناگون وجود دارد.
ازدواج فامیلی یا خویشاوندی گونهای دیرپا از ازدواج است که آن را ذیل
الگوی درون همسری (انتخاب همسر از درون گروه، قشر یا منطقه جغرافیایی خاص)
طبقه‌بندی میکنند.
این نوع ازدواج به سبب محدودیت در ارتباطات و
کوچک بودن شبکههای اجتماعی، قدرت شبکههای خویشاوندی، حفظ محدوده خانوادگی
و قبیلهای، کسب حمایت اجتماعی طایفه و قبیله، برخی ملاحظات اقتصادی مانند
حفظ مال و اموال موروثی، حفظ سرمایه وکسب و پیشه پدری و همچنین برخی
ملاحظات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی دیگر که از جامعهای تا جامعه دیگر
متفاوت است، درگذشته رواج داشته است که با ایجاد تغییرات اجتماعی، فرهنگی و
اقتصادی، افزایش ارتباطات، گسترش مناسبات اجتماعی، تنوع‌یابی علایق و
نگرشها بتدریج از رواج آن –البته با شدت و ضعفهای متفاوت- کاسته شده است.
با وجود هشدارهای پزشکی هنوز گرایش به ازدواج فامیلی در جامعه ما بالاست. علت چیست؟
اما مسأله اینجاست که با وجود تغییرات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی هنوز هم ازدواج فامیلی
سهم مهمی در نوع همسرگزینی در جامعه ایرانی دارد که البته این امر تا حدی
در کشورهای منطقه خاورمیانه، جنوب و جنوب شرقی آسیا دیده میشود.
یکی
از مؤلفه های مهم در این زمینه شبکههای خویشاوندی است. از دیرباز شبکه
خویشاوندی نقش مهمی را در کلیت زندگی هر یک از افراد جامعه بازی میکرد که
در جامعه ما با وجود تغییرات اجتماعی و فرهنگی فراوان و تسریع روزافزون
آنها بهعلت شکل نگرفتن ساختهای قدرتمند جایگزین، هنوز هم جایگاه
شبکههای خویشاوندی در بسیاری موارد و آن هم بیشتر در شهرهای کوچک و
روستاها حفظ شده است که خود در حفظ جایگاه الگوی ازدواج فامیلی نقش مهمی را
ایفا میکند.
از سوی دیگر، با توجه به جایگاه مهم شبکه خویشاوندی در
مناسبات اجتماعی بویژه در شهرهای کوچک و روستاها طبعاً ازدواج فامیلی
امکان جلب حمایت اجتماعی خویشاوندان را نیز به همراه دارد.
همچنین،
فراوانی قابل توجه الگوی ازدواج فامیلی میتواند ناشی از پایین بودن اعتماد
اجتماعی بهعنوان یکی از مهمترین مؤلفههای سرمایه اجتماعی در جامعه
باشد، چنانکه فرد در گزینش همسر بهعلت اعتماد بیشتر به نزدیکان از یکسو و
پایین بودن اعتماد اجتماعی به سایر افرادی که در دایره همسرگزینی وی قرار
میگیرند به ازدواج فامیلی یا خویشاوندی روی میآورد.
در این میان،
ملاحظات و مقوله‌هایی چون استحکام روابط خانوادگی، تقلیل مشکلات و همنوایی
در تشریفات و مقدمات ازدواج در بین دو خانواده –که وجود مشکلات اقتصادی و
نیز بیکاری یا درآمد پایین برخی جوانان و هزینههای سرسامآور ازدواج نقش
این عامل را برجسته میسازد- استحکام بیشتر زندگی بهدلیل وجود روابط
اجتماعی چند وجهی، مکانیزمهای حمایتی و همگونیهای ارزشی-فرهنگی و کاهش
امکان طلاق از جمله عواملی است که میتواند در گزینش الگوی ازدواج فامیلی
بسیار مؤثر باشد. البته ملاحظات و ویژگیهای فرهنگی نیز در بالا بودن درصد ازدواج فامیلی در کشور نقش دارند.
چه دید فرهنگی نسبت به ازدواج فامیلی در جامعه نفوذ دارد؟
از
بُعد فرهنگی، وقتی ضربالمثلها، آداب و رسوم و باورهای عامیانه جامعهای
را مطالعه کنید، بهصورت خودکار چیزهایی که در جامعه پسندیده یا ناپسند
است، مشخص میشود.
مثل همین که میگویند «عقد دخترعمو پسرعمو در
آسمانها بسته شده» یا در هنجارهای اجتماعی‌مان میبینیم، مثلاً «دختر
زیبایی در فامیل وجود دارد، مادربزرگ میگوید حیف نیست ما دخترمان را به
غریبه بدهیم»، یعنی به دختر مانند یک دارایی نگاه میشود.
حتی در
بسیاری موارد و در نگاه اول، نظر مثبت چندانی مابین دو طرف وجود ندارد، اما
بهعلت فشارهای اعمال شده از سوی شبکه خویشاوندی و استمرار آن، ازدواج
انجام میشود، یا در باوری مرسوم این اعتقاد وجود دارد «تا دختر خودمان در
فامیل مانده چرا از غریبه دختر بگیریم».
مقولهای دیگر که در ازدواج
فامیلی و میزان گرایش به آن قابل طرح است، مقوله قومیت است. به نحوی که
بنابر پژوهش‌های انجام شده از هر ۵ ازدواج قوم بلوچ، ۴ ازدواج در میان
فامیل و خویشاوندان صورت گرفته در حالی که به شکلی کاملاً معکوس در قوم
گیلک از هر ۵ ازدواج، ۴ ازدواج در زمره ازدواج فامیلی یا خویشاوندی قرار نمی‌گیرد.
با وجود هشدارهای پزشکی هنوز گرایش به ازدواج فامیلی در جامعه ما بالاست. علت چیست؟
این
میزان – سهم ازدواج فامیلی- در میان قوم کرد تقریباً بینابین بوده و ۵۰
درصد ازدواج‌ها را ازدواج فامیلی تشکیل می‌دهد که این دامنه تغییر در میان
اقوام خود منبعث از هنجارها و ارزش‌های فرهنگی موجود در هر یک از آنهاست.
در
واقع، مجموعه این باورها، ارزشها و هنجارها و آداب و رسوم در راه
معنابخشی به ازدواج فامیلی نقش مهمی ایفا میکنند و در موازات ملاحظات
اجتماعی که ذکر شد بهعنوان مکمل و تعیین کنندهای تأثیرگذار در ماندگاری
این الگوی همسرگزینی عمل میکنند.
حال با توجه به ملاحظات اجتماعی و
نیز ابعاد فرهنگی که ذکر شد، ازدواج فامیلی با وجود هشدارهای موجود
بهعنوان یک الگوی همسرگزینی معمول بویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک
رواج دارد که تنها راه کاهش آن، آگاهی بخشی به جامعه به اشکال مختلف و
البته با توجه به ملاحظات فرهنگی و اجتماعی آن است.
چرا حرف مشاوران ژنتیک شنیده نمی‌شود؟
ازدواج
اساساً امری اجتماعی است. مسأله مهم در این زمینه آن است که ازدواج فامیلی
به عنوان یک مسأله چندوجهی درنظر گرفته نمی‌شود، چراکه وجود یک مسأله چند
وجهی، راهبردی چندوجهی را برای حل یا تقلیل آن میطلبد و یک رویکرد تکوجهی
مثلاً رویکرد ژنتیک محور نمیتواند مسألهای چند وجهی چون رواج ازدواج فامیلی که ابعاد اجتماعی و فرهنگی در آن نقش مهمی را بازی میکنند، حل کند.
در این زمینه چه راهکارهایی وجود دارد؟
یکی
از راهکارها در این زمینه آن است که مشاورهایی از همان فرهنگ تربیت شوند و
با همان زبان با آنها صحبت کنند و با ارزشها و نگرشهای آن جامعه آشنا
باشند.
مسأله دیگر آن است که ملاحظات اجتماعی و ارزشها و هنجارهای
تقویت‌کننده ازدواج فامیلی در هر فرهنگ، قوم و منطقه جغرافیایی نسبت به
فرهنگ یا منطقه دیگر متفاوت بوده و طبعاً نمیتوان یک نسخه واحد در راه
آگاهی بخشی نسبت به عواقب ازدواج فامیلی در کل کشور پیچید.
بهعبارتی
دیگر، مشکل ما این است که در مشاوره، مسأله فرهنگ را در نظر نمیگیریم.
نحوه آگاهی بخشی به جامعه درباره امتناع از ازدواج فامیلی قطعاً باید در
سیستان و بلوچستان، با کرمانشاه و کردستان فرق داشته باشد.
ما باید
در هر قوم، منطقه جغرافیایی و خرده فرهنگی، اول بفهمیم چرا ازدواج فامیلی
انجام میشود و چه موارد ارزشی و نگرشی در پشت آن وجود دارد و بعد، دنبال
عادیسازی آن ارزشها و نگرشها و جایگزین کردن ارزش‌های مؤثر بر الگوی
ازدواج مطلوب و آگاهانه به جای آنها باشیم.
موضوع دیگر که باید در
اینجا به آن اشاره کرد این است که صرف آگاهیبخشی به جامعه کافی نبوده و
باید در راه ملموس کردن و درونی کردن این آگاهیها به نحوی که به یک
خودآگاهی اجتماعی تبدیل شود، حرکت کنیم، چراکه در شرایط کنونی نیز تا حدی
آگاهی به عواقب ازدواج فامیلی در جامعه وجود دارد، اما از آنجا که به یک
خودآگاهی تبدیل نشده و در افراد جامعه درونی نشده است، در تأثیرگذاری بر
امتناع از ازدواج فامیلی چندان مؤثر نیست که این امر نیز خود با توجه به
بسترهای اجتماعی و با درنظر گرفتن ملاحظات فرهنگی امکان پذیر است.
باید
به این نکته نیز اشاره کرد که به موازات آگاهی بخشی نسبت به امتناع از
ازدواج فامیلی بهعنوان یک هنجار منفی باید الگوی ازدواج مطلوب و آگاهانه
–البته با توجه به ملاحظات فرهنگی و اجتماعی موجود- بهعنوان یک هنجار
جایگزین مثبت ترویج شود.
به اعتقاد شما در این زمینه باید کار تیمی انجام شود؟
یک
مشکل اساسی ما این است که برخلاف کشورهای دیگر در مسائل چندوجهی، تنها از
بُعد پزشکی وارد میشویم و اگر علوم دیگر هم وارد میشوند با سطح پایینی از
آنها روبه‌رو هستیم و به مسائل چندوجهی از چند زاویه نگاه نمی‌شود این کار
یا تأثیری منفی به همراه خواهد داشت یا حداقل تأثیر مناسبی نخواهد داشت.
بنابراین، نه تنها باید در این زمینه کار گروهی انجام شود بلکه بدون انجام کارگروهی نتیجه خاصی حاصل نشده یا سطحی و گذرا خواهد بود.
نقش اعتقادات دینی را در این زمینه چگونه می‌بینید؟
بدون
تردید از آنجا که دین و امور مترتب بر آن سهم مهمی از فرهنگ جامعه ما را
تشکیل می‌دهد پس مقوله دین ظرفیتی بسیار مهم در زمینه آگاهی بخشی نسبت به
ازدواج فامیلی و ترویج یا امتناع از آن دارد. در این زمینه ابتدا باید
نگاه دین به ازدواج فامیلی مشخص شود.
از سوی دیگر، اگر قرار باشد که امتناع از ازدواج فامیلی
و تقلیل میزان آن در جامعه بهسبب عواقب موجود مدنظر قرار گیرد طبعاً
علمای دین میتوانند با توجه به عمق داشتن باورهای مذهبی و نیز بافتهای
ارزشی در بطن و متن حیات اجتماعی در این زمینه بسیار تأثیرگذار باشند.
شما نیز موافقید که برای کنترل معلولیت‌های ژنتیکی باید ازدواج فامیلی را کنترل کرد؟
این
یک فرض پذیرفته شده در علم ژنتیک است که عامل نزدیک به ۵۰ درصد از
معلولیتها، ازدواج فامیلی یا خویشاوندی است. از سوی دیگر، بنابر آمارهای
موجود، ازدواجهای فامیلی حدود ۴۰ درصد از ازدواج‌ها در کشور را تشکیل
میدهند.
بنابراین، با کاهش میزان ازدواج فامیلی میتوان از میزان
معلولیت در نسل آینده جامعه کاست. اما باید به این نکته نیز توجه داشت که
نباید کلیت مبحث ازدواج فامیلی و ترویج یا امتناع از آن را تنها به کنترل
معلولیت‌های ژنتیکی تقلیل داده و ملاحظات اجتماعی و هنجارهای ارزشی- فرهنگی
تقویت‌کننده آن را نادیده گرفت و بهشکلی تک بُعدی و تنها با دید ژنتیک به
آن نگریست.
نکته دیگر آنکه نباید به‌واسطه تلاش در جهت کاهش میزان
ازدواج فامیلی آن را بهعنوان یک امر ترسآور و بسیار منفی طرح کرد،
بهصورتی که مثلاً با انتخاب الگوی ازدواج فامیلی، بهعلت بازنمایی منفی
فراوان آن، زوجین دیگر معلول شدن فرزند خود را قطعی دانسته و ضمن دلسرد شدن
از زندگی، سراغ مشاوره ژنتیک و سایر راهکارهای پیشگیری از تولد فرزند
معلول نرفته و بهطوری دائمی در اضطراب به دنیا آمدن چنین فرزندی به زندگی
خود ادامه دهند
منبع: روزنامه سلامت