دکتر مینو محرز متخصص عفونی بیمارستان لاله است. همسر من در آنجا پرستار بخش کرونا است و تقریبا هر روز او را می بیند و با او سر ویزیت می رود.
نکته ای که هست، در این ایام بیشتر بیمارستان های مطرح، پرستاران بخش کرونا و پزشکان مرتبط با این بخش ها را واکسینه کردند که در دو مرحله با واکسن روسی اسپوتنیک انجام شد.
من در هر دو مرحله تزریق واکسن کنار همسرم بودم و در مرحله اول داخل بیمارستان و مرحله دوم که خیالم راحت شده بود در همان لابی منتظر او شدم.
در مرحله اول که پشت اتاق تزریق واکسن ایستاده بودم متوجه گفت وگوی چند پزشک جوان شدم که معترضانه ایستاده بودند که چرا به اینها (منظور پرستارها) و نسخه پیچ ها (منظور پرسنل داروخانه که در ارتباط مستقیم با بیماران هستند) واکسن می زنید اما به من که مثلا پزشک بخش قلب هستم واکسن نمی زنید.
حال این اعتراض به کنار، تقلا و التماس برای واکسن زدنشان توجه من را جلب کرد که خوب چه مسوولین بیمارستان و چه نمایندگان وزارت بهداشت خداییش کوتاه نیامدند و صرفا بر اساس لیست تایید شده وزارت بهداشت واکسیناسیون را انجام دادند.
در این ایام خیلی از پزشکان از امتیاز واکسیناسیون استفاده کردند اما بعد از یک سال اندی از شیوع ویروس کرونا دکتر مینو محرز دیروز اولین دوز واکسن برکت را که تحت نظارت خود او تولید شده را گرفت، علی رغم اینکه می توانست با توجه به جایگاهی که دارد و در عین حال مواجهه هر روزه اش با بیماران مبتلا به کووید خیلی زودتر از اینها واکسینه شود اما با آن سن و سال ریسک خطر ابتلا را پذیرفت و هر روز هم بیماران مبتلا به کرونا را ویزیت و صبر کرد تا واکسن ایرانی تولید شود و خود را با آن واکسینه کند تا اگر عوارضی هست دامن او را پیش از مردم بگیرد.
در واقع اعتبار و آبرو و بلکه در این یکسال جان خود را گرو کار و مسوولیتی که بر عهده گرفته بود، گذاشت.
همسرم می گفت در این ایام پزشکان مطرح دیگری هم بودند که حاضر نشدند با واکسن خارجی واکسینه شوند و بر مبنای اعتمادشان به عملکرد دکتر محرز، منتظر تولید واکسن ایرانی مانده بودند.
راستش اکنون یک حس غرور شیرینی از داشتن یک همچنین هموطنانی بهم دست داد و دوست داشتم این حس را با شما به اشتراک بگذارم.
مهرداد جغتایی همکار ایرنا