بر اساس تحقیق جدید منتشر شده در تحقیقات چاقی و تمرین بالینی, صرف غذا در زندگی مدرن به یک عادت تبدیل شده است در سال های اخیر, خانواده ها در مناطق مختلف جهان کوچک تر شده اند و خانواده های یک نفره بیشتر از قبل وجود دارند این تغییرات منجر به شکل نامنظم, غیر رسمی و متمایز صرف غذا می شود تحقیقات جدید نشان می دهد که خوردن غذا به تنهایی توسط افراد, به ویژه مردان, آنان را در معرض خطر سندرم متابولیک قرار می دهد آیا این موضوع نشان دهنده این است که تنهایی غذا خوردن به عنوان یک مسئله معضل سلامت عمومی مطرح است در ادامه بیشتر بخوانید
به دلیل این شرایط اجتماعی، محققان تصمیم به ارزیابی رابطه بین صرف غذا در تنهایی و سندرم متابولیک گرفتند.
طبق تعریف، سندرم متابولیک مجموعه ای از پنج فاکتور خطرناک قلبی عروقی مانند چاقی و فشار خون بالا است.
نشانگان سوخت و سازی یا سندرم متابولیک (metabolic syndrome) مجموعه ای از شرایط است که خطر ابتلا به دیابت نوع دو، بیماری قلبی و سکته را افزایش می دهد. این نشانگان با وجود دست کم سه مورد از پنج مورد زیر تعریف می شود:
چاقی شکمی (مرکزی) دور شکم بیشتر از ۸۹ سانتیمتر
فشار خون بالا (بیش از ۱۳۰/۸۵ میلی متر جیوه)
افزایش گلوکز پلاسمای ناشتا (بیش از ۱۰۰ میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
تری گلیسیرید سرمی بالا (بیش از ۱۵۰ میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
سطوح پایین لیپوپروتئین پرچگال (کمتر از ۵۰ میلی گرم در هر دسی لیتر خون)
سندروم متابولیک با خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و دیابت نوع ۲ ارتباط دارد.
تنهایی غذا خوردن در دهه های اخیر به دلیل کوچک شدن خانواده ها و ازدیاد خانواده های یک نفره بیشتر شده است. محققان دریافتند که این عمل می تواند پیامدهای جدی برای سلامتی داشته باشد.
محققان با کمک ۷۷۲۵ شرکت کننده در نظرسنجی ملی بهداشت و تغذیه کره جنوبی(KNHANES) در سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ این مطالعه را انجام دادند.
از هر یک از شرکت کنندگان پرسیده شد که در روز، دو بار، یک بار یا هیچ بار تنها غذا می خورند.
در میان شرکت کنندگان، کسانی که دو بار در روز تنهایی غذا خوردند، در تنها زندگی کردن، مجرد بودن و امتناع از صرف غذا فراوانی بیشتری را نشان دادند.
نتایج حاصل از جمع آوری داده ها نشان داد که غذا خوردن در تنهایی عوامل خطر بالقوه ابتلا به سندرم متابولیک را برای هر دو جنس بالا می برد، اما برای مردان بیشتر است.
با توجه به عواملی مانند انتخاب شیوه زندگی، سطح تحصیلات و وضعیت شغلی، زنانی که اغلب به تنهایی غذا می خورند، ۲۹ درصد احتمال ابتلا به سندرم متابولیک را دارند، در حالی که احتمال ابتلای مردانی که چنین شرایطی دارند به سندروم متابولیک در مقایسه با افرادی که اغلب با همراهان غذا می خورند، ۶۴ درصد و احتمال ابتلا به چاقی ۴۵ درصد است.
یکی از دلایل احتمالی افزایش خطر ابتلا به بیماری به ویژه در میان مردان این است که خوردن غذا به تنهایی ممکن است منجر به انتخاب بیشتر غذاهای ناسالم شود، اما تحقیقات قبلی نیز روی تاثیرات ذهنی، فیزیولوژیکی و فیزیکی تنهایی تمرکز کرده اند.
در واقع، دو تحلیل بزرگ اخیر، انزوای اجتماعی و تنهایی را به عنوان تهدیدات جدی سلامت عمومی نشان داده اند.
در ماه اوت گذشته، محققان تنهایی و انزوای اجتماعی را بعنوان عامل مهمی که بر ضعف سلامت تاثیر می گذارد، در نظر گرفتند.
در اولین تحلیل، محققان دریافتند که خطر مرگ زودرس در بزرگسالانی که ارتباطات اجتماعی سالم دارند، به نصف کاهش یافته.
در حالی که تجزیه و تحلیل دوم، انزوای اجتماعی، تنهایی و زندگی انفرادی را به عنوان عوامل افزایش خطر ابتلا به مرگ زودرس منجر نام برد.
سپس محققان “اپیدمی تنهایی” یا فراگیر شدن به تنهایی زندگی کردن را به عنوان موضوعی که بسیاری از ملت ها با آن روبرو هستند و ارتباط اجتماعی را به عنوان یک نیاز اساسی بشر عنوان کردند.
در واقع، تحقیقات نشان داده است که به اشتراک گذاری اخبار خوب می تواند سلامت و شادی عمومی را ارتقا دهد.
ساز و کار دقیق ایجاد نشانگان متابولیک در درست تحقیق است. اکثر بیماران مسن چاق کم تحرک و دارای درجه ای از مقاومت به انسولین هستند. استرس نیز می تواند یکی از عوامل باشد. مهم ترین عوامل خطر عبارتند از رژیم غذایی (به خصوص قند شیرین) و بی تحرکی یا کمبود فعالیت فیزیکی، اختلال چرخه خواب و مصرف بیش از حد الکل.
در مورد این که آیا چاقی یا مقاومت به انسولین باعث ایجاد سندرم متابولیک می شوند یا پیامدهای آن هستند بحث وجود دارد. تعدادی از نشانگرهای سیستمیک التهاب از جمله پروتئین واکنشی سی، اینترلوکین ۶، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا و دیگران و نیز افزایش اسید اوریک ناشی از رژیم غذایی در این زمینه دخیل دانسته می شوند.
راه اول درمان، تغییر شیوه زندگی، به عنوان مثال دستورالعمل های تغذیه سالم و فعالیت فیزیکی است. اما اگر پس از سه تا شش ماه تلاش در اصلاح عوامل خطر کافی نبود، درمان دارویی ضرورت می یابد.
به طور کلی هر یک از اختلالات تشکیل دهنده نشانگان متابولیک باید جداگانه درمان شوند.
دیورتیک ها و بازدارنده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ممکن است برای درمان فشار خون بالا استفاده شود.
داروهای کاهنده چربی خون به کاهش کلسترول از نوع لیپوپروتئین کم چگال و تری گلیسیرید و به افزایش سطوح لیپوپروتئین پرچگال کمک می کنند.
استفاده از داروهایی که باعث کاهش مقاومت به انسولین می شوند همانند متفورمین و تیازولیدیندیون مورد اختلاف نظر است.
ضمن این که داروهای کاهش وزن می توانند به درمان اضافه وزن کمک کنند.
طبق نتایج این تحقیق، اکنون می توان گفت که اصلاح الگوی صرف غذا و اجتناب از صرف غذا به صورت تنهایی نیز می تواند یکی از عوامل بازدارنده ابتلا به نشانگان متابولیک باشد.